Reizen deed je vroeger als tiener natuurlijk met de tienertoer. Acht dagen door Nederland. Onbeperkt treinen. Toen in de jaren zeventig de Interrailkaart in de verkoop kwam, lag ineens heel Europa, een maand lang, aan je voeten. Een hele maand door heel Europa! Die kans liet je je als reisliefhebber en zeker als spoorwegfanaat niet ontnemen. En Pa was bereid het nodige 'aan te vullen'.

Een ex-DSG-restauratiewagen, zoals ook vanuit Italië terugreden naar Duitsland. Anno 2001 is er weinig veranderd aan het interieur.

Een ragfijne snede gaapte...
De stoomlocomotieven in Duitsland, het prachtige natuurschoon in Scandinavië, maar ook de zonnige stranden van Nice en San Remo vormden de opmaat voor een bezoek aan het historische Rome. Bij een onooglijk pizzastalletje bleek de portemonnee uit mijn kontzak verdwenen. Niet van boven uitgenomen, nee van onderen. Een ragfijne snede gaapte waar een stiksel had gezeten. De laatste 45 gulden aan Lires waren weg.

De honger begon te knagen
Maar mijn treinkaart had ik nog. Dus maar de eerste trein naar Nederland genomen. Mijn flesje bronwater stak gelukkig nog in mijn rugzak dus kon ik een heel eind komen. Eenmaal uit Italië begon de honger pas echt te knagen. Maar wat nu te doen? Ik had immers geen rooie rotcent of beter: wel enkele losse guldens maar geen Marken of Rappen. De trein had een restauratiewagen die zeker meeging tot Bazel.

Werken?
Net na de Italiaans-Zwitserse grens besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en stapte ik doodgemoedereerd naar de restauratiewagen, maar ik nam niet plaats. Een vriendelijke Zwitserse ober heette me welkom. Maar ik kwam niet om eten, legde ik hem in mijn beste school-Duits uit. Ik wilde werken. Werken? Ja, want ik had honger en misschien was er nog iets over?
De man keek me aan of hij het in Keulen hoorde donderen. Ik legde hem de situatie uit. Hij fronste zijn wenkbrauwen, liep vervolgens de keuken in en begon in onverstaanbaar Zwitsers te discussiëren met de kok.

Lees boven verder

Die stak ook zijn hoofd om de hoek van de keuken, nam mij in zich op en knikte. Hij wenkte: ik moest komen. Eenmaal in de bloedhete keuken legde hij zijn hand op mijn schouder. Wat ik dan wilde 'arbeiten'? "Abwaschen, bringen (helpen bedienen), ist mir... ehh... egal", antwoordde ik wat schuchter. De man lachtte. "Ik heb helemaal niets te doen voor jou." De ober keek toe. Ook hij moest lachen.

'Kommt schon gut'
Hij maakte een handbeweging van: ach, zoek jij het maar uit en de kok beval me in de hoek te gaan staan. Hij opende een van koelkasten en gooide iets in de pan. "Kommt schon gut", zei hij. Ik wachtte, keek eens rond, zag de pannen tegen de wanden aan hangen of beter knallen, wanneer we door de wissels heen gingen. De pannen op het vuur schoven soms en met elke dreun die de trein maakte, kwam er wat water op het gloeiend hete fornuis. De ober wenkte en vertelde me dat ik inderdaad iets te eten kreeg. Hij zette me neer op zijn eigen plaats, tussen de papieren, de boeken. Nog geen minuut later stond er een bord met daarop vier of vijf kleine stukjes vlees wadend in de jus. Biefstuk, zo ik al snel ontdekte, en casinobrood. Een glas cola werd er naast gezet. "Guten Appetit", zei de man vriendelijk.

"Afwassen, een bord, mes, vork...."
Ik at het bord er bijna bij op. Wat een heerlijk maal. Het laatste druppeltje jus verdween via het korstje casino mijn mond in. Na de maaltijd stond ik op. Ik ging naar de ober en stelde hem voor de afwas te doen. Hij moest weer lachen, gaf me een ferme klap op de schouder en maakte een afwerend gebaar. Ik drukte de hand van de man en dankte hem. Hij lachte. Bij teruggang naar de coupé liep ik de keuken in en dankte ook de kok. Die zei dat hij nu wel iets te doen had. "Afwassen, een bord, mes en vork en een glas".
De reis naar Nederland verliep volgens plan. Ik vond een lege coupé in wat door NS-kenners wordt aangeduid als een Plan K en vatte al snel de slaap. Net na de Nederlandse grens werd ik gewekt door de douane! Ik was weer thuis.


Lees verder in deel 5.

Terug naar overzicht Culinostalgeren.